دسته: فقط برای امروز

فقط برای امروز

۴ قوس (آذر ماه)

مراقبه 

«آرام کردن ذهن از طریق مراقبه آرامشی درونی به همراه می آورد که ارتباط درونی ما را با خداوند بر قرار میسازد.»

“کتاب پایه”

وقتی بهبودی ما پیشرفت میکند، اغلب درباره آنچه در درجه اول ما را به سوی معتادان گمنام هدایت کرد، تعمق میکنیم و قادر هستیم از اینکه کیفیت زندگی ما بهبود یافته است، سپاسگزاری کنیم. دیگر مجبور نیستیم از افکار خود واهمه داشته باشیم. هر چه بیشتر دعا و مراقبه میکنیم، بیشتر احساس آرامش بخش بهروزی را تجربه میکنیم. آسودگی و سکوتی که در اوقات آرامش خود تجربه میکنیم، مؤید آن است که مهمترین نیازهای ما—نیازهای روحانی—بر آورده شده است.    

میتوانیم با سایر معتادان همدردی کنیم و وجدان خود را در این فرآیند تقویت کنیم. یاد میگیریم از قضاوت درباره دیگران دوری کنیم و آزادی برای خود بودن را تجربه کنیم. در تعمق روحانی خود، به طور شهودی “خداوند درون خود” را پیدا میکنیم و به هماهنگی خود با نیرویی برترمان پی میبریم.   

فقط برای امروز : درباره هدیه بهبودی تعمق میکنم و با آرامش به راهنمایی نیروی برتر خود گوش میدهم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۳ قوس (آذر ماه)

        بهبودی همراه با شکرگزاری

«این فکر را در سر پروراندیم که پاک ماندن موجب کامیابی نمیشود و این طرز فکر قدیمی باعث تحریک تاسف به حال خود، رنجش و عصبانیت شد.»

“کتاب پایه”

روزهایی هست که برخی از ما بیش از حد نسبت به حال خود تاسف میخوریم. این کار آسان است. ممکن است درباره اینکه زندگی ما در بهبودی چگونه باید باشد، توقعاتی داشته باشیم، انتظاراتی که همیشه بر آورده نمیشود. شاید برای کنترل یک فرد تلاش ناموفقی داشتهایم یا فکر میکنیم شرایط ما باید طور دیگری باشد. احتمالاً خود را با سایر معتادان در حال بهبودی مقایسه کردهایم و احساس کمبود کردهایم. هر چه بیشتر برای تطبیق زندگی با انتظارات خود تلاش میکنیم، ناراحتی بیشتری را احساس میکنیم. تاسف به حال خود، میتواند از زندگی بر اساس توقعات نشأت گیرد، نه از زندگی در دنیای واقعی.    

وقتی دنیا با انتظارات ما سازگاری نداشته باشد، اکثر اوقات انتظارات ما هستند که نیاز به سازگاری دارند، نه جهان. میتوانیم از مقایسه زندگی امروز خود با شیوه سابق آن شروع کنیم و نسبت به بهبودی خود حس سپاسگزاری پیدا کنیم. میتوانیم با شمارش چیزهای خوب در زندگی خود این اقدام را گسترش دهیم و سپاسگزار باشیم از اینکه دنیا با توقعات ما مطابقت نمیکند، بلکه فراتر از حد آنهاست. اگر کارکرد قدمهای دوازده گانه را ادامه دهیم و سپاسگزاری و پذیرش را پرورش دهیم، میتوانیم رشد ، خوشبختی و آرامش خاطر بیشتری را در آینده انتظار داشته باشیم.  

در بهبودی چیزهای زیادی در اختیار ما قرار گرفته ؛ پاک ماندن موجب کامیابی ما شده است. پذیرش زندگی، فقط برای امروز ، ما را از دلسوزی نسبت به خود رها می سازد. 

فقط برای امروز : زندگی خود را درست همان طور که است همراه با شکرگزاری می پذیرم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۲۳ عقرب (آبان ماه)

نه صرفاً تلاش برای زنده ماندن

«در دوران مصرف، زندگی ما تلاشی برای زنده ماندن بود. اکنون بیشتر زندگی میکنیم تا اینکه برای زنده ماندن تلاش کنیم.»

“کتاب پایه”

«ای کاش مرده بودم!» کلام تکراری و آشنای یک معتاد در دوران مصرف و آن هم با دلیل کافیست. تنها چیزی که انتظار داشتیم میزان بیشتری از همان زندگی مصیبت بار بود. اصرار ما به ادامه زندگی در بهترین شرایط ضعیف بود. انحطاط عاطفی، مرگ روحانی و آگاهی آزار دهنده از اینکه هیچ چیز هرگز تغییر نمیکند، همیشه وجود داشت. امیدی نداشتیم و زندگی رو به زوال ما معنا و مفهومی نداشت.     

احیای عواطف، روح و سلامت جسمانی ما به طول می انجامد. هر چه بیشتر در زندگی، نه صرفاً زنده ماندن تجربه کسب میکنیم، بیشتر درک میکنیم زندگی چقدر گرانبها و لذتبخش میتواند باشد. مسافرت، بازی با کودکی خردسال، روابط عاشقانه، گسترش افق های فکری، برقراری روابط از جمله فعالیت های بی پایانی هستند که بیان میکنند: «من زنده هستم.» به دلایل بسیاری برای شادمانی و احساس سپاسگزاری از اینکه از شانس دیگری برخوردار هستیم، پی میبریم.  

اگر در دوران اعتیاد فعال می مردیم، با تلخی و مرارت از بسیاری از لذتهای زندگی محروم میشدیم. هر روز به خاطر یک روز پاک دیگر و یک روز زندگی دیگر از نیرویی برتر خود سپاسگزاری میکنیم.  

 

فقط برای امروز : از اینکه زنده هستم، سپاسگزارم. امروز کاری را برای سپاسگزاری انجام میدهم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۲۲ عقرب (آبان ماه)

نه کامل

«قرار نیست کامل باشیم. اگر کامل بودیم، انسان نبودیم.»

“کتاب پایه”

همه ما درباره زندگی در دوران بهبودی انتظاراتی داشتیم. برخی از ما تصور میکردیم که بهبودی ناگهان ما را برای انجام کاری که میخواهیم در دنیا انجام دهیم، قادر یا قابل استخدام میسازد. یا شاید تصور میکردیم ارتباطات متقابل ما با دیگران به سهولت کامل انجام گیرد. به یاد می آوریم که زمانی از بهبودی انتظار داشتیم تا ما را کامل سازد و دیگر همچنان اشتباهات بسیاری را مرتکب نشویم. اما این انتظار به واقعیت نپیوست. این امر به دلیل بروز عوارض اعتیاد ما نیست؛ بلکه به دلیل انسان بودن است.     

در معتادان گمنام برای دستیابی به بهبودی تلاش میکنیم، نه کمال. تنها وعدهای که به ما داده شده، رهایی از اعتیاد فعال است. کمال وضعیتی دست یافتنی برای انسانها نیست؛ هدفی واقع بینانه نیست. آنچه اغلب در کمال جستجو میکنیم، رهایی از ناراحتی ناشی از اشتباه است. در برابر رهایی از این ناراحتی، کنجکاوی، انعطاف پذیری و فضای رشد و ترقی را مبادله میکنیم.

میتوانیم این مبادله را در نظر بگیریم: آیا مایلیم مابقی زندگی خود را در دنیای کوچک و محدود خود در امنیت اما شاید در خفقان زندگی کنیم؟ یا اینکه مایلیم برای ورود به دنیای ناشناخته ها خود را در مخاطره بیندازیم، ریسک انجام دهیم و به هر چیزی که زندگی باید ارائه دهد، دست یابیم؟  

فقط برای امروز : خواهان همه چیزهایی هستم که دنیا باید به من ارائه می‌دهد و بهبودی میتواند فراهم سازد. امروز ، ریسکی را انجام میدهم، چیز جدیدی را امتحان میکنم و رشد میکنم. 

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۲۱ عقرب (آبان ماه)

ماجرای خود ما

«وقتی ماجرای خود را صادقانه تعریف میکنیم، ممکن است فردی دیگر با ما همدردی کند.»

“کتاب پایه”

بسیاری از ما به صحبت های واقعاً مسحورکننده بعضی سخنران ها در همایش های معتادان گمنام گوش داده ایم. به یاد داریم که مخاطبین این همایش ها گاهی از روی همدردی اشک میریزند و گاهی خنده شادمانی سر میدهند. ممکن است فکر کنیم “روزی ما نیز به عنوان سخنران اصلی در همایش حضور خواهیم یافت.»

بسیار خوب، برای بسیاری از ما این روز هنوز فرا نرسیده است. هر از گاهی ممکن است از ما دعوت شود در جلسهای واقع در نزدیکی محل زندگی خود سخنرانی کنیم. ممکن است در کارگاه همایش کوچکی سخنرانی کنیم. اما پس از این همه وقت، هنوز سخنران “خیلی خوبی” در همایش ها نیستیم و عیبی هم ندارد. دریافته ایم که ما نیز حتی در جلسهای محلی که پانزده یا بیست معتاد حضور دارند، پیام ویژهای را برای مشارکت کردن داریم.

هر یک از ما ماجرای خود را برای تعریف کردن در اختیار داریم؛ همین و بس. نمیتوانیم ماجرای هیچ فرد دیگری را تعریف کنیم. هر بار که برای سخنرانی بر می خیزیم، بسیاری از ما متوجه میشویم همه سخنان زیرکانه و ماجراهای جالب ظاهراً از ذهن ما پر میکشد. اما قطعاً چیزی برای ارائه داریم. پیام امید را به همرا داریم—قطعاً میتوانیم از اعتیاد بهبود پیدا کنیم. همین کافیست.    

فقط برای امروز : به خاطر می سپارم ماجرای صادقانه من چیزی است که به بهترین نحو مشارکت می‌کنم. امروز، همین کافیست.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۲۰ عقرب (آبان ماه)

از تسلیم تا پذیرش

«با آرامش تسلیم می شویم و مراقبت از خود را به خداوندی که درک میکنیم می سپاریم.»

“کتاب پایه”

تسلیم و پذیرش مانند دلباختگی و عشق هستند. دلباختگی وقتی آغاز می شود که با فردی خاص روبرو میشویم. دلباختگی مستلزم چیزی به جز قبول مورد دلباختگی ما نیست. اما تبدیل دلباختگی به عشق مستلزم تلاش بسیار است. این ارتباط اولیه باید به آرامی و با صبر به پیوندی پایدار و جاودان ارتقا یابد.  

این موضوع مانند تسلیم و پذیرش است. به آرامی به باور میرسیم که نیرویی برتر از ما میتواند توجه لازم را به ما مبذول دارد. وقتی این نیرو را در زندگی خود میپذیریم، تسلیم به پذیرش تبدیل میگردد. خود را بررسی میکنیم و اجازه میدهیم خداوند همان طور که هستیم ما را مشاهده کند. وقتی به خداوندی که درک میکنیم اجازه میدهیم به اعماق وجود ما دسترسی پیدا کند، میزان بیشتری از مراقبت خداوند را میپذیریم. از این نیرو میخواهیم ما را از کمبودهایمان رها بخشد و در جبران خطاهایی که انجام داده ایم، به ما کمک کند. سپس، شیوه جدیدی از زندگی را در پیش میگیریم، ارتباط آگاهانه خود را بهبود می بخشیم و مراقبت، راهنمایی و قدرت مداوم نیروی برتر خود را میپذیریم. 

تسلیم نیز مانند دل باختگی میتواند آغاز رابطه ای طولانی مدت باشد. اما برای تبدیل تسلیم به پذیرش، اجازه میدهیم خداوندی که درک میکنیم هر روز از ما مراقبت نماید.

 

فقط برای امروز : بهبودی من فراتر از دل باختگی است. تسلیم شده ام. امروز، ارتباط آگاهانه خود را با نیروی برتر تقویت میکنم و مراقبت مداوم این نیرو از خود را میپذیریم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۱۹ عقرب (آبان ماه)

ترس یا ایمان؟

«مهم نیست چقدر دویدیم،

در هر حال همواره ترس را به همراه داشتیم.»

“کتاب پایه”

قبل از اینکه به معتادان گمنام بیاییم، ترس برای بسیاری از ما عاملی همیشگی بود. به این خاطر مصرف میکردیم که از احساس درد عاطفی یا جسمانی واهمه داشتیم. ترس از افراد و موقعیت ها، بهانه راحتی را برای مصرف مواد به ما میداد. تعدادی از ما آن چنان از همه چیز واهمه داشتیم که حتی نمیتوانستیم بدون مصرف منزل را ترک کنیم.

وقتی پاک میمانیم، ترس خود را با اعتقاد به انجمن، قدمها و نیرویی برتر جایگزین میکنیم . وقتی این اعتقاد رشد میکند ، به تدریج ایمان ما به معجزه بهبودی، همه جنبه های زندگی ما را تحت تأثیر قرار میدهد. رفته رفته متوجه تغییر خود میشویم. میفهمیم که موجودات روحانی هستیم و سعی میکنیم بر اساس اصول روحانی زندگی کنیم.  

به کارگیری اصول روحانی به ما در از میان برداشتن ترس از زندگی خود کمک میکند. با امتناع از رفتار آسیب زننده یا غیر قانونی با مردم، متوجه میشویم لازم نیست بترسیم از اینکه در عوض چه رفتاری با ما میشود. وقتی عشق، همدردی، درک و صبر را در روابط خود با دیگران به کار میگیریم، در عوض با احترام و توجه با ما رفتار میشود. متوجه میشویم این تغییرات مثبت نتیجه این است که به نیروی برتر خود اجازه داده ایم بر ما تأثیر بگذارد. به این باور میرسیم—نه تصور، بلکه باور—که نیروی برتر فقط بهترین را برای ما میخواهد. صرف نظر از شرایط متوجه میشویم میتوانیم به جای ترس با ایمان قدم برداریم.  

فقط برای امروز : دیگر لازم نیست با ترس بدوم، بلکه میتوانم با ایمان به اینکه نیروی برتر بهترین را برای من میخواهد ، قدم بردارم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۱۸ عقرب (آبان ماه)

برنامه هایی که به بهترین شکل طرح ریزی شده

«اعمال ما مهم هستند. نتایج را به نیروی برتر خود میسپاریم.»

“کتاب پایه”

ضرب المثلی قدیمی وجود دارد که گاهی اوقات در جلسات خود میشنویم: «اگر میخواهید خداوند خندهاش بگیرد، برنامه ریزی کنید.» وقتی این را میشنویم، معمولاً ما هم میخندیم، اما خنده ما توأم با نگرانی است. اگر همه برنامه های به دقت طرح ریزی شده ما با شکست مواجه شود، متعجب میشویم. اگر برای رویدادی بزرگ نظیر جشن عروسی، بازگشت به مدرسه یا شاید تغییر شغل برنامهریزی میکنیم، متحیریم از اینکه آیا برنامه های ما مانند برنامههای نیروی برتر است یا خیر. میتوانیم بر سر این مسئله خود را دچار چنان نگرانی جنون آمیزی کنیم که اصلاً از انجام هر گونه برنامه ریزی خودداری کنیم.    

اما حقیقت ساده این است که واقعاً نمیدانیم برنامه های نیروی برتر برای زندگی ما از قبل طراحی شده یا خیر. اکثر ما درباره سرنوشت و تقدیر عقایدی داریم، اما چه به این فرضیات اعتقاد داشته باشیم یا خیر، هنوز در قبال زندگی خود بر اساس عقاید و دیدگاههای شخصی و برنامه ریزی برای آینده مسئولیت داریم. اگر از پذیرفتن مسئولیت زندگی خود امتناع کنیم، باز هم برنامه ریزی میکنیم، اما برای یک زندگی کسل کننده و ضعیف.   

در بهبودی برنامه ها را طرح ریزی میکنیم، نه نتایج را. تا وقتی ازدواج، تحصیلات یا شغل جدید را امتحان نکنیم، هرگز نمیدانیم به موفقیت می انجامد یا خیر. صرفاً بهترین قضاوت خود را انجام میدهیم، آن را با کمک راهنما بررسی میکنیم، دعا میکنیم، از همه اطلاعاتی که در دسترس است استفاده میکنیم و تا حد توان معقولانه ترین برنامه ها را طرح ریزی میکنیم. برای مابقی کار، به مراقبت صمیمانه خداوندی که درک میکنیم، اعتماد میکنیم و میدانیم مسئولانه عمل کرده ایم. 

فقط برای امروز : برنامه ریزی میکنم، اما نتایج را طرح ریزی نمیکنم. به مراقبت صمیمانه نیروی برتر خود اعتماد میکنم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org

فقط برای امروز

۱۷ عقرب (ابان ماه)

رهایی از عدم سلامت عقل

«آیا معتقدم اگر نزد فردی بروم و بگویم، “ممکن است لطفاً ترتیب یک سکته قلبی یا تصادف مرگبار را برای من بدهید؟” کار احمقانهای کردهام؟»

“کتاب پایه”

شنیدهایم که میگویند اگر عاشق نباشیم، نمیتوانیم احساس عاشق بودن را به خاطر آوریم. همین را میتوان درباره عدم سلامت عقل گفت: وقتی از آن رها باشیم، شاید فراموش کنیم فکر نامعقول ما واقعاً چقدر میتواند عجیب باشد. اما برای سپاسگزاری از میزان سلامت عقلی که در معتادان گمنام باز یافته ایم، صرفاً باید به خاطر بسپاریم که واقعاً چقدر بی عقل بوده ایم.

 امروز، شاید گفتن چیزی احمقانه مانند: «ممکن است لطفاً ترتیب یک سکته قلبی یا تصادف مرگبار را برای من بدهید؟» دشوار باشد. اگر کسی ذهن سالمی داشته باشد، هرگز تقاضای چنین چیزهایی را نمیکند و نکته همین جاست. در دوران اعتیاد فعال، ذهن ما سالم نبود. هر روزی که اعتیاد خود را سپری میکردیم، انتظار تأثیرات بیماری مرگبار، تحقیر، سوء استفاده، فقر و فلاکت، حبس، مرگ در اثر خشونت و حتی مرگ در اثر حماقت محض را میکشیدیم. در این شرایط، تقاضای سکته قلبی یا تصادف مرگبار خیلی هم دور از انتظار به نظر نمیرسد، بلکه نشان میدهد چقدر بی عقل بوده ایم.  

برنامه، انجمن، نیروی برتر همگی در کنار هم معجزه کرده اند. قدم دوم امیدی بیهوده نیست، بلکه واقعیت است. با دانستن میزان عدم سلامت عقلی که دچار آن بوده ایم، میتوانیم هر چه بیشتر از نیروی معجزه آسایی که تا به حال سلامت عقل را به ما باز گردانده است، سپاسگزاری کنیم. به این خاطر، واقعاً سپاسگزاریم. 

 

فقط برای امروز : زمانی را برای به یاد آوردن میزان عدم سلامت عقل خود در دوران اعتیاد اختصاص میدهم. سپس، از نیروی برتر خود به خاطر سلامت عقلی که به زندگی من باز گردانده شده، شکرگزاری میکنم.

معتادان گمنام افغانستان

https://naafg.org