انتخاب صمیمت به جای انزوا
۴ سنبله ( شهریور ماه )
عشق و حمایتی که در NA وجود دارد بهترین و قویترین اسلحه برای مبارزه با بیماری منزوی کننده و مخرب ما است.
*پاک زیستن فصل ۵ ، متن آغازین*پشتکار نتیجه میدهد ۲۷ اسد ( مردادماه )
تجربه تنهایی بخش اجتناب ناپذیری از شرایط انسانی است. برای بسیاری از معتادان، این تنهایی با احساس تفاوتی که با دیگران میکنند، تشدید میشود.
ما به سختی خود را مناسب جایی میدانیم و یا فقط به سادگی حس میکنیم عجیب و غریب هستیم. ما به توجه زیادی نیاز داشتیم و دیگران را در تلاش خود برای به دست آوردن این توجه درگیر میکردیم. و یا اینکه هیچ کدام از اینها را نمیخواستیم و در عوض فقط ساکت میماندیم و امیدوار بودیم دیگران متوجه حضور ما نشوند.
مواد مخدر به ما کمک میکرد تا با این احساسات و تجارب روبرو شویم. در اوایل مصرف مواد ما را به آدمهای نرمال تبدیل میکرد تا بتوانیم در پوست خود احساس راحتی کنیم. به ما اجازه میداد تا بیشتر اجتماعی باشیم و مهمتر از همه، مانند لایه صیقلی بود که ما را از نزدیک شدن به آدمها و احساس شکنندگی در امان نگه میداشت.
در شروع بهبودی ما یاد میگیریم که بیماری ما نه تنها از طریق مصرف، بلکه با دور نگه داشتن ما از دیگران و از خودمان تغذیه میشود. زمانی که پاک میشویم و دیگر مواد مخدر مانند آن لایه اضافی و دفاعی روی ما را نمیپوشاند در واقع انگار ما تبدیل به ماده خام و اولیه میشویم.
فرصتهایی را برای ما فراهم میکند تا از طریق ارتباطات صمیمانه با دیگر معتادان آن خامی و نپختگی را برطرف کنیم، ما به خودمان فرصت میدهیم تا با دیگر معتادان بدون ترس مشارکت کنیم تا از انزوا نجات پیدا کنیم، حتی بعد از سالها ،پاکی، صدایی در سرمان میگوید که بهتر است به تنهایی با مشکلات خود روبرو شویم و یا اصلاً روبرو نشویم. اگرچه ما میدانیم که آشکار کردن خود واقعیمان و حضورمان به خاطر دیگران قوی ترین پادزهر در برابر حالت انسانی ما یعنی انزوا – و همینطور بهترین پادزهر در برابر باور معتادگونه ماست که فکر میکنیم عجیب و غریب هستیم.
حتی اگر ممکن است مشارکت کردن ناخوشایند باشد، من ریسک میکنم و اجازه میدهم توسط معتاد دیگری دیده شوم. من ارتباط برقرارکردن را به جای انزوا انتخاب میکنم. صمیمیت
معتادان گمنام افغانستان
naafg.org
