رها برای خود واقعی بودن
۱۲ سنبله ( شهریور ماه )
ما میتوانیم در زمان حال و ،لحظه خود واقعی مان باشیم بدون اینکه بترسیم یا عذرخواهی کنیم و بدون اینکه به تایید دیگران نیاز داشته باشیم یا خودرا توجیه کنیم.
*پاک زیستن فصل ۷، “بیداری”*
وقتی که در اعتیاد فعال زندگی میکردیم تعداد کمی از ما احساس آزادی میکردیم که کاملاً خودمان باشیم.
ما اغلب نیاز داشتیم برای به دست آوردن آنچه میخواستیم یا نیاز داشتیم، وانمود کنیم کسی هستیم که واقعاً نبودیم و زمان زیادی طول نکشید تا درباره خود واقعی مان دچار سردرگمی شدیم – البته اگر اصلاً در ابتدا ایده ای درباره خود واقعی مان داشته باشیم. آنقدر به ماسک زدن عادت کرده بودیم که دیگر نمیدانستیم چهره خودمان چه شکلی است.
فضای پذیرش و خوشامدگویی که در NA ،یافتیم برای آن دسته از ما که نمیتوانستیم برای مدتهای طولانی و زیادی آزادانه نفس بکشیم مانند یک هوای تازه بود کتاب پایه به ما میگوید “نقابها باید کنار “بروند و ما متوجه میشویم که وقتی ماسکهای استعاری از بین میروند نفس کشیدن بسیار آسانتر میشود.
برای برخی از ما ممکن است NA اولین جایی باشد که شک داشتیم بتوانیم در آن خود واقعی مان را به دیگران نشان دهیم ممکن است در هر جلسه یا با هرکسی که در NA میشناسیم چنین احساسی نداشته باشیم اما کم کم راحت تر نشان میدهیم که واقعاً چه کسی هستیم احساس رهایی برای خودمان ،بودن مستقیماً از احساس امنیتی ناشی میشود که با استقبال و پذیرش در NA سرچشمه میگیرد. اقرار به اینکه معتاد هستیم اولین، از میان چندین اقرار دیگر است هربار که بخشی از خود واقعی مان را به دیگر همدردان خود نشان می دهیم بیشتر احساس امنیت میکنیم و برای شناخت بیشتر خود آزادتر میشویم. ما دیگر نیازی به توجیه کردن وجود خود احساس نمیکنیم. عدم امنیتی که باعث میشد در دوران اعتیاد فعال کس دیگری بجز خود باشیم از بین میرود و ما همان چیزی میشویم که قرار بود همیشه باشیم.
من ماسک خود را برمیدارم و به راحتی نفس میکشم و میدانم که در ،NA دیگران مرا همانطور که هستم میپذیرند.
معتادان گمنام افغانستان
naafg.org
